Herken je de struisvogel in jou?

Voor mij voelt net doen alsof er niets aan de hand is, in een situatie waar er wel iets aan de hand is, als een roze olifant waar ik niet aan mag denken. Ik ben hier in de minderheid. Velen vinden het makkelijker om niet over emotionele zaken te praten dan wel.

Onlangs was ik bij mijn zusje op bezoek. We kletsten wat en ook liet ze me haar nieuwe figuurtjes zien. Figuurtjes die ze, als systeemtherapeut, inzet bij tafelopstellingen. Net zoals bij een reading werk je bij (tafel)opstellingen met energie. Bij zo’n opstelling kom je alleen zelf in actie. De situatie waarover je het wilt hebben, zet je letterlijk neer om inzichten te krijgen. Bij een reading laat je alles over aan je ziel. Die legt bloot waar (welk chakra, of organen) energie beter kan stromen. Je hoeft bij een reading zelf niets te doen.

Terug naar de figuurtjes: tussen de tientallen poppetjes en symbolen viel mijn oog meteen op een wit-zwarte struisvogel. Super schattig. In het echt vind ik struisvogels helemaal niet schattig. Ze zijn groot en een beetje angstaanjagend. Vreemd eigenlijk dat deze krachtige beesten juist bekend staan om ´hun kop in het zand steken´. Overigens doen ze dat niet echt; ze leggen hun nek plat op de grond als er gevaar dreigt. Met als doel: verstoppen! Maar dat even terzijde.

Wie of wat zet jij op tafel?

Bij een tafelopstelling kun je dus kiezen om onder meer de struisvogel op tafel te zetten. Dat vind ik interessant. Want weet je van jezelf of je je kop in het zand steekt? Waarom doen mensen dat überhaupt? Net zoals de struisvogel als er gevaar dreigt? Misschien geen levensgevaar maar wel als je bang bent om de confrontatie, lees de waarheid, aan te gaan. Je bent hoogstwaarschijnlijk huiverig voor de gevolgen, hoe klein ze ook zijn. Angst voor verlies, of bang om in de spiegel te kijken, schuilt vaak achter dit gedrag.

Voor mij voelt net doen alsof er niets aan de hand is, in een situatie waar er wel iets aan de hand is, als een roze olifant waar ik niet aan mag denken. Ik ben hier in de minderheid. Velen vinden het makkelijker om niet over emotionele zaken te praten dan wel. Dit kan betrekking hebben op je liefdesleven, je werk maar ook bijvoorbeeld over kwalen en ziekte. En eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik, toen ik jonger was, ook liever net deed alsof alles altijd goed was. Later kwam de dramaqueen in mij naar boven en brak de fase aan dat weinig goed was. Het drama ging echter nooit over mijn diepste gevoelens. Totdat ik leerde dat de confrontatie aangaan niet per se negatief is, maar soms juist noodzakelijk. Op deze manier blijf je namelijk trouw aan jezelf. Daarbij wist ik steeds beter wat ik nodig had en kon ik dus sneller tot de kern komen. Ik probeer bij `´een botsing´´ in verbinding te blijven met mezelf en met de ander.

De makkelijke weg of je eigen weg?

Ik heb niet altijd voor de makkelijkste weg gekozen en daar ben ik in retrospectief blij mee. Met vallen en opstaan leer je. Niet bang zijn om te vallen is belangrijk maar net als de struisvogel willen we ons soms liever verstoppen. Maar is het echt een ramp om authentiek te zijn? En wat is er mis om realistisch naar een situatie te kijken en eerlijk te zijn over je gevoel en je emoties. Want ik kan je garanderen dat als je vaak net doet alsof dan word je er een ster in. Of het een gelukkige ster is, waag ik te betwijfelen. Dus ik nodig je uit om ook een leuke struisvogel te kopen. Zet hem op tafel en praat ermee op momenten dat je het moeilijk hebt om eerlijk of authentiek te zijn. Of wanneer je niet tot de kern komt. Wat maakt dat je ervoor kiest je kop in het zand te steken? Wie wil je zogenaamd niet kwetsen? Jezelf kwetsen om de ander te sparen is in mijn beleving geen goede daad. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf! Bewustwording is een eerste stap.